‘Wat moet ge daar nu eigenlijk mee – met dat appel op ouders van kleuters?’. Ik stel de vraag gisterenavond in enkele whats app groepen die ik deel met andere ouders van kleuters. Naast schepen van onderwijs ben ik namelijk ook mama van drie zonen, waarvan 2 in de kleuterklas.
Want ik weet het even echt niet meer – wat moet ik nu doen?
Uit de eerste reacties begrijp ik dat zij het ook allemaal niet meer zien. (Negeren. – FUCK IT – Ik word instant misselijk – Ik stuur ze – Ik stuur ze ook. Van zo een oproepen krijg ik dus diarree. – Ik vlieg in de wijn. - Ik laat ze thuis. – Stilte.).
Heerlijke ongenuanceerde reacties van een bende ploetermoeders (en -vaders) die al meer dan een jaar oneindig veel ballen in de lucht houdt.
Deze morgen waren de reacties minder grappig. Moe gestreden. Uitgeput. Iedereen op zijn tandvlees. ‘Ik zie het niet meer zitten’. En ‘Hoe komen we de komende weken weer door?’.
Mentale weerbaarheid onder het vriespunt. De parentale burnout loert om de hoek.
Want zeg nu even – hoe doe je dat? Thuis werken, vergaderen, telefoons beantwoorden, mails schrijven, een goede werknemer of leidinggevende zijn – met een peuter of kleuter op je schoot? Pampers verversen, poepen afkuisen, eten geven, entertainen, buiten spelen, kaartjes knutselen voor de grootouders, schermtijd beperken?
En wat in al de reacties terug komt – dat eeuwige schuldgevoel. ‘Doe ik het wel goed?’ - ‘Ben ik zwak?’ - ‘Ben ik een slechte ouder?’ - ‘Stuur ik ze dan naar school?’ - ‘Oh nee, die paaskampen ook al geannuleerd.’- ‘Het zal bij iemand anders wel erger zijn. Dus heb ik er wel recht op? Maar ik kan echt niet meer. Ik wil gewoon even rust. Mag dat? Ik wil echt niet zagen. En ik weet dat er velen in een nog ergere situatie zitten.’
Ik ben ook schepen van onderwijs – dat wilt zeggen dat ik het voorbije jaar letterlijk elke dag zag voor welke uitdagingen het onderwijs staat. En ik kan het niet genoeg benadrukken – eindeloos respect, hoed af, niet te geloven wat een krachtinspanningen. Wat een veerkracht, wat een flexibiliteit. Blijven gaan – voor alle leerlingen. Blijven ploeteren – elke dag opnieuw. Nieuwe maatregelen vandaag – morgen weer helemaal anders. En dat al meer dan een jaar.
Verward – boos – ongerust. Dat zijn zowel ouders als juffen en meesters. Want het is onduidelijk.
En vooral – het is oneerlijk om de verantwoordelijkheid van dit soort beslissingen bij individuen te leggen. Bij mama’s en papa’s én bij kleuterjuffen en -meesters die het voorbije jaar al erg veel flexibiliteit getoond hebben. En die nu onder het mom van solidariteit tegen elkaar worden opgezet. Schuldgevoelens bij alle rechtstreeks betrokken partijen dus. Nochtans zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. In die rotstorm die al zolang duurt.
Dus - graag wat duidelijkheid aub. Het één of het ander. Kleuterscholen open of dicht. Niet – we roepen op om en we rekenen op ouders om. Wat moet je daar als ouder nu mee?
Dat is wat ik hoor – geef ons duidelijkheid. We regelen ons wel. Zoals steeds. Maar transparantie aub. Niet wij tegen zij. Niet slechte ouders en goede ouders. Wel of niet solidair. Graag samen. Verbinden boven verdelen, weet je wel. Om dat rotvirus het hoofd te bieden.
Rustig beloven de komende weken niet te worden, maar duidelijkheid zal in ieder geval al wat mentale rust brengen.
Even slikken en weer doorgaan. Schouders recht. En alles wat helpt. Kop op. Komt goed.
Iemand nog knutseltips?
Comments